Fundacja im. Zofii Zamenhof ma na celu propagowanie idei wolności, zasad demokracji, różnorodności kulturowej oraz tolerancji. Chcemy poprzez swoją pracę pokazywać drogę rozwiązywania problemów społecznych. Pragniemy przyczynić się do zwiększenia poziomu edukacji różnych grup społecznych w krajach gdzie będziemy prowadzić swoją działalność i poprzez swoją aktywność wpływać na procesy integracyjne pomiędzy narodami. Jesteśmy przekonani, że tylko edukacja daje szansę rozwoju i powoduje, że różnice społeczne stają się mniejsze. Dzięki edukacji możliwy jest dialog międzykulturowy. Stąd nasza działalność będzie miała również charakter edukacyjny i szkoleniowy, także w aspekcie współpracy międzynarodowej. Chcemy również upowszechniać postacie, które nie są znane, a które poświęciły życie dla sprawy wolności i sprawiedliwości. Poniżej sylwetki naszych patronów.

Zofia Zamenhof

polska lekarz pediatra i internista żydowskiego pochodzenia, córka Ludwika Zamenhofa twórcy języka esperanto. Podczas II wojny światowej została przesiedlona do getta warszawskiego, gdzie kontynuowała pracę lekarza. W sierpniu 1942 została wywieziona na Umschlagplatz. Mimo iż, jako lekarz, miała możliwość nie wejść do wagonu, nie chciała zostawić swoich małych pacjentów i razem z nimi pojechała do obozu zagłady w Treblince gdzie zginęła w komorze gazowej. Jej symboliczny grób znajduje się na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie.

Juliusz Bursche

duchowny ewangelicki, doktor teologii, wybrany na biskupa Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w II RP. Po wybuchu I wojny światowej w kwietniu 1915 został zesłany w głąb Rosji do Orenburga. Po dwuletniej tułaczce powrócił do Warszawy na stanowisko głowy Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce. Po uzyskaniu niepodległości przyjechał na Śląsk Cieszyński, by przejąć kościoły ewangelickie pod zwierzchnictwo konsystorza warszawskiego i powołać diecezję śląską Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. W 1919 przebywał we Francji, gdzie jako rzeczoznawca strony polskiej do spraw terenów Śląska Cieszyńskiego i byłych Prus Wschodnich, uczestniczył w konferencji pokojowej w Paryżu. Przedłożył tam memoriał polskich pastorów ewangelickich w sprawie przyłączenia Śląska Cieszyńskiego i Górnego Śląska do Polski. W latach 1919-1920 kierował polskim komitetem plebiscytowym podczas przygotowań do plebiscytu na Mazurach. W marcu 1920 został zwierzchnikiem Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w odrodzonej Polsce. W 1928 objął stanowisko prezesa Rady Kościołów Ewangelickich w II RP. W 1930 Uniwersytet Warszawski nadał mu tytuł doktora honoris causa. Zginął zabity przez gestapo w 1942 r.

Emil Piotr Barchański

ur. 1965 w Warszawie – zm.1982 – 16 letni uczeń XI Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Reja w Warszawie, działacz demokratyczny w czasach PRL w okresie władzy reżimu gen Wojciecha Jaruzelskiego. 3 marca 1982 został zatrzymany przez SB w drukarni drugiego obiegu podczas druku publikacji niepodległościowych i antykomunistycznych. Zabity przez SB, zwłoki wyłowiono z Wisły. Uważany za najmłodszą ofiarę stanu wojennego. W Warszawie przy ul.Bonifraterska 12 na frontonie kościoła Św Jana Bożego i Św. Andrzeja Apostoła znajduje się poświęcona mu płyta pamiątkowa. 3 maja 2008 r. został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta RP, Lecha Kaczyńskiego.